ชีวิตหนุ่มเสเพลที่กลับใจหันมาเข้าวัดและทำประโยชน์ให้กับสังคม

ผมเป็นอีกคนหนึ่งที่กล้าเรียกตัวเองได้อย่างเต็มปากว่าเป็นเด็กบ้านแตก พ่อไปทาง แม่ไปทาง ไม่มีใครต้องการ ผมโตมาเพราะบุญคุณของยายซึ่งชุบเลี้ยงมาจนเติบใหญ่ แต่พอย่างเข้าสู่วัยรุ่นด้วยปมในใจมันทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวด เวลางานวันพ่อวันแม่ เห็นเพื่อนๆ ต่างยิ้มชื่นหน้าบานได้ทำกิจกรรมร่วมกันกับครอบครัว ถึงแม้ยายจะให้ความรักกับผมอย่างเต็มที่แต่ด้วยวัยซึ่งตอนนั้นผมอายุเพียงแค่ 15 ปี ผมเกิดความรู้สึกอิจฉาสับสนตีกันไปหมด ผมเคยได้ยินว่าสุรา ช่วยแก้ปัญหาความเครียด หรือบรรเทาความทุกข์ได้ผมจึงไปซื้อที่ร้านขายของชำแถวบ้าน โดยอ้างว่าผู้ใหญ่ใช้ให้มาซื้อ เริ่มแรกผมเริ่มจากเบียร์กระป๋อง ความรู้สึกตอนแรกที่ได้กินมันขมมาก แต่ผมก็กลั้นใจดื่มมันจนหมด เพราะอย่างน้อยอยากให้ฤทธิ์ของมันช่วยบรรเทาความทุกข์ในใจบ้างก็ยังดี สุดท้ายมันก็ได้ผลสมใจ ความคิดในหัวของผมมันไม่เหมือนตอนปกติ ผมไม่รู้สึกถึงความทุกข์ใดๆ อีกต่อไป มันเหมือนมีความสุขขึ้นมาจนล้นปรี่อย่างน้อยก็ไม่ต้องคิดอะไรให้มันมากมาย…

หลังจากวันนั้นพอยายเผลอผมมักจะแอบไปซื้อเบียร์ดื่มอยู่ร่ำไป ผมดื่มไม่ใช่เพราะผมชอบแต่เพราะผมอยากให้มันช่วยคลายความทุกข์บ้างก็เท่านั้นเอง แต่แล้วผลของมันก็ตามมา การเรียนของผมตกลงอย่างเห็นได้ชัด และผมเข้าไปหาเรื่องท้าตีท้าต่อยกับเพื่อนอยู่เป็นประจำ ฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์มันไม่ได้ทำให้ผมมีแค่ความสุขอีกต่อไปแล้ว แต่มันทำให้ผมรู้สึกอิจฉามากขึ้นกว่าเดิม

อิจฉาจนต้องระบายออกมาเป็นความรุนแรง สุดท้ายผมโดนไล่ออกจากโรงเรียน ในวันนั้นผมกลับบ้านไปไม่เห็นยายนั่งอยู่หน้าบ้านที่ประจำเหมือนเดิม แต่กลับได้ยินเสียงดังงึมๆ งัมๆ ในห้องพระ ผมเดินย่องแอบแง้มประตูดู ผมเห็นยายกำลังกำลังนั่งน้ำตาไหลยกมือไหว้พร้อมพูดว่า ลูกช้างขอให้หลานกลับมาเป็นเด็กดีเหมือนเดิมด้วยเถิด ขออย่าให้เจ้ากรรมนายเวรหรือสิ่งใดมาเปลี่ยนเขาไปเลย ยายพูดพร้อมพลางสะอึกสะอื้น ณ วินาทีนั้นผมเข้าใจได้ทันทีว่ายายรู้เรื่องทุกอย่างแต่ไม่กล้าเอ่ย ยายเก็บความทุกข์ไว้ในใจมานานมาก ผมมัวแต่เป็นทุกข์เพราะไปไขว่คว้าหาความรักจากคนที่ทอดทิ้งผม แต่ผมกลับมองข้ามยายที่รักและหวังดีกับผมเสมอมา ผมเปิดประตูเข้าไปกอดยายจากด้านหลัง “ยายผมขอโทษต่อไปนี้ผมจะเป็นเด็กดีของยายเหมือนเดิม ยายให้อภัยผมด้วยนะ ” ผมน้ำตาไหลเป็นสาย ยายหันมากอดกลับด้วยน้ำตานอง หลังจากวันนั้นยายได้พาผมไปเรียนโรงเรียนวัด จนผมเกิดความเลื่อมใสในศาสนามากขึ้น ในวันหยุดผมมักจะไปช่วยงานที่วัดอยู่เสมอ และเวลาว่างอื่นๆ ผมจะเป็นคนแรกๆ ของหมู่บ้านซึ่งอาสาออกไปทำงานที่เกี่ยวข้องกับสังคมต่างๆ ถึงแม้ผมจะเหนื่อยมากแค่ไหน แต่พอกลับไปบ้านและพบว่ายายนั่งฉีกยิ้มรออยู่หน้าบ้านด้วยความภูมิใจพร้อมเตรียมขนมกับน้ำเย็น ไว้รอท่า ผมก็มีความสุขมากที่สุดแล้วครับ